انواع مختلفی از آتروفی مغزی وجود دارند که ممکن است در نتیجه آسیب و بیماری و یا نتیجه فرآیندهای طبیعی پیری در دستگاه اعصاب مرکزی باشند. در عین حال آتروفی های مغزی ناشی از عفونت، ضربه مغزی، و سایر وضعیت های طبی نیز ممکن است در هر سنی رخ بدهند. به طور عمده انواع آتروفی مغزی عبارتند از:

• آتروفی مغزی کانونی

تنها یک یا چند بخش محدود از مغز را درگیر می کند

• آتروفی مغزی تعمیم یافته:

تمامی نقاط مغز را به شکلی تقریباً مشابه تحت تاثیر و اسیب قرار می دهد.

• آتروفی مغزی کامل/ ناکامل:

هنگامی که بخشی از مغز درگیر آتروفی می شود هنوز هم تعداد از نورون های مغزی وجود دارند که از بین نرفته اند و عملکرد خود را دارند. به همین علت در برخی افراد آتروفی بخشی (ناکامل) است نه کامل.

• آتروفی پیش رونده:

این نوع از آتروفی در بزرگسالی (بویژه اواخر میانسالی به بعد) رخ می دهد که در آن فرد به تدریج مهارت های خود را از دست می دهد. در این نوع از آتروفی مغزی به تدریج در طول ماه ها و یا سال ها میزان آتروفی و در نتیجه ناتوانی فرد افزایش می یابد.

• آتروفی مغزی کانونی حاد:

معمولاً چندین هفته بعد از علایم شدید سکته، آسیب های تروماتیک مغزی، یا عفونت رخ می دهد.

• آتروفی مغزی مادرزادی

این نوع از آتروفی بخش های خاصی از مغز را درگیر می کند و علایم آن که از کودکی و حتی نوزادی قابل تشخیص هستند شامل تشنج، مشکلات راه رفتن، تاخیر در سخن گفتن و مشکلات یادگیری می باشند.